Meerdere mensen vroegen me de laatste tijd: ga je een blog bijhouden? En ik heb serieus getwijfeld om meerdere redenen. Heb ik er tijd voor om regelmatig iets te plaatsen? Wie gaat dit eigenlijk lezen, naast mijn moeder dan (oh hoi mam!)? En misschien wel de belangrijkste reden: weet ik de balans te vinden tussen wat een diplomaat wel en niet kan schrijven? In mijn rol als diplomaat vertegenwoordig ik immers Nederland. En mijn privé-opinie wil zo af en toe wel verschillen wat ik als diplomaat namens Nederland overbreng.
Daar staat tegenover dat het natuurlijk ook een goede vingeroefening is. Ik heb al langer in mijn hoofd dat ik meer wil schrijven en het gebeurt me ook niet vaak dat mensen daar actief naar vragen. Eigenlijk wel een goede kans dus! Verder is me de laatste tijd ook duidelijk geworden dat veel mensen eigenlijk geen idee hebben wat er op een ambassade gedaan wordt. Want wat doet een diplomaat eigenlijk? En waarom heeft Nederland een ambassade in Zuid-Sudan? Dus naast dat ik het zelf leuk vindt, is er wellicht ook wel een reden om het wat, hoe en waarom van een ambassade uiteen te zetten door af en toe iets te schrijven over wat ik meemaak.
En tijd om te schrijven? Tsja, je zou denken dat op een compound waar je in de avonden niet vanaf kunt (i.v.m. de veiligheidssituatie), en zonder liefhebbende partner om je gezelschap te houden, er zo af en toe toch ook tijd overblijft om wat te schrijven.
Toch kwam de doorslaggevende stem van Albert Camus. Voor wie hem niet kent: dat is geen vriend van me, maar een Franse filosoof en auteur. Ik las zijn speech die hij uitgesproken heeft in Zweden na het in ontvangstnemen van de Nobelprijs voor de Literatuur. En nee, ik heb niet direct een Nobelprijs voor ogen met mijn schrijfsels. Het gaat me om de inhoud van zijn speech die getiteld is: ‘Create dangerously’.
Hij sprak in 1957 uit: “To create today is to create dangerously. Any publication is an act, and that act exposes one to the passions of an age that forgives nothing (…) The question, for all those who cannot live without art and what it signifies, is merely to find out how, among the police forces of so many ideologies, the strange liberty of creation is possible.”
Die tekst is vandaag alleen nog maar meer van toepassing in mijn ogen. De samenleving is heden ten dage ook niet vergevingsgezind en dankzij het internet, wordt daarnaast ook niets vergeten. Ondanks dat je dat op zou kunnen vatten als reden om maar niet te schrijven, moedigt Camus zijn publiek aan om dat juist wel te doen. Hij betoogt dat uitvinden welke ‘vreemde vrijheid van creatie’ mogelijk is, een strijd is die iedere artiest met zichzelf voert. Dat lijkt me een interessante strijd.
Dus ik ga mijn best doen om af en toe een stukje te creëren over mijn belevenissen. Uiteraard op persoonlijke titel én met de kanttekening dat inzichten soms ontwikkelen en er meerdere zijden zijn van een medaille (soms zelfs meer dan twee). Dat creëren moet ook weer niet té gevaarlijk worden tenslotte.